രചനാ ലോകം

കുഞ്ഞു  സൂര്യകാന്തി  

പ്രഭാതത്തിന്റെ നിർമാല്യം  വിടർന്നു വരുന്നു  , സൂര്യന്റെ   ശോഭയാൽ  സിന്തുര  തിലകം  അണിഞ്ഞു  നില്ക്കുന്ന  , പ്രകൃതിയുടെ  സൗന്തര്യം  പരകോടിയിൽ  എത്തി  നില്കുന്നു , പൂവിലും  പുല്ലിലും  ഉണർവിന്റെ  അംശം  തെളിഞ്ഞു  വരുന്നു
ഒരു  ചെറിയ  പച്ച  കുപ്പായം അണിഞ്ഞു , പച്ച  ചെല  അണിഞ്ഞു   കൊണ്ട്  മുറ്റത്തൊരു കുഞ്ഞു  സൂര്യകാന്തി  , ബാല്യത്തിന്റെ  കുസൃതിയും  കുറുമ്പും  തുളുമ്പുന്ന   കാന്തി  ,
തനിക്കു  അരികിൽ , മുല്ല  , ഓർക്കുട്ട് ,റോസേ  തുടങ്ങി  നിരവതി  അലങ്കാര  ചെടികളുണ്ട്
തന്റെ  അടുത്തേക്ക്  ഒരു  കുഞ്ഞി  കൽ  പിച്ച വച്ച്  വരുന്നു , എന്നിട്ട്  അവളുടെ  കൈകൾ  തന്നിലേക്ക്  നീണ്ടു  വരുന്നു , ആ  നേരം  അമ്മ  അവളുടെ  കൈകൾ  ഒരു  അടി  കൊടുത്തിട്ട്  പറയും , ചെടിയെ  നശിപ്പിച്ചു  കളയരുത്
ഇത്  കേട്ടപ്പോൾ  തനിക്കു  സന്തോഷം  തോന്നുന്നു  , അമ്മ  തന്നെ  സ്നേഹിക്കുന്നു , പക്ഷെ  എനിക്കറിയാത്ത  വേറൊരു  കാര്യം  , അമ്മ  വെള്ളം  ഒഴിക്കാൻ  വരാൻ നേരത്ത്  എന്നെ  മാത്രം  നോക്കില്ല , മുല്ലയും  , ഓർക്കുട്ട് ,റോസേ  ഇനിയും  മാത്രമേ   നോക്ക്  അവരെ  മാത്രമേ  തലോടു , അവർക്ക്  വേണ്ടി  കൊടുക്കുന്ന  വെള്ളത്തിൽ നിന്ന്  വേണെങ്കിൽ  എടുത്തോ  എന്നാ  മട്ടിൽ  വെള്ളം  തരുന്നത് , ഇനിയിപ്പോ  താൻ  ചെറുതായത്  കൊണ്ടാണോ  അവർകൊക്കെ പൂവ്  ഉള്ളത്  കൊണ്ടാണോ  അവരെ  ഇത്ര  സ്നേഹിക്കുന്നെ , നോക്കിക്കോ  എനിക്കും  വരും  പൂവ്  അപ്പൊ  അമ്മ  എന്നെയും  തലോടും , എനിക്ക്  വേണ്ടിയും  വെള്ളം  ഒഴിക്കും
കുറച്ചു  നാളുകൾക്ക് ശേഷം , സൂര്യ  കാന്തി  വളരെ  സന്തോഷ  വതിയാണ്  , തനിക്കും പൂവ്  വന്നു  തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് ,
പയേ  പയേ  സൂര്യനെ  നോക്കാൻ  തുടങ്ങി , സൂര്യനോട്  കിന്നരിക്കാൻ  തുടങ്ങി , അമ്മ വെള്ളവും  ആയി  വരുമ്പോ  അവൾ  സൂര്യനോട്  പറയും  അമ്മ ദേ  ഇപ്പൊ  വരും  , എനിക്ക്  വെള്ളം  തെരും എന്നൊക്കെ  , പക്ഷെ  വീണ്ടും  പഴയത്  പോലെ  തന്നെ ,
തന്റെ  ഈ  കാത്തിരിപ്പു  അമ്മ  അറിയുന്നില്ലല്ലോ , അമ്മയുടെ  സ്നേഹത്തോടെയുള്ള സ്പർഷത്തിനായി താൻ  കൊതിരിക്കുവനെന്നു  അമ്മ  തിരിച്ചറിയുന്നില്ലല്ലോ ,
ഈ  കാത്തിരിപ്പു   വെറുതെ  ആണെന്ന്  തോന്നുന്നു  , ഞാൻ  പോകുവാ  , പിന്നെ  അവൾ  സൂര്യനോട്  കിന്നരിച്ചില്ല , അമ്മയുടെ  വരവിനായി  കാത്തു  നിന്നില്ല , മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി  കൊടുത്ത  വെള്ളത്തിൽ നിന്നും  വെള്ളം  എടുത്തില്ല
, അവൾ  മണ്ണിലേക്ക്  അലിഞ്ഞു  ചേരാൻ  തയാറായി  നിന്ന് , ഒടുവിൽ മനസ്സിന്റെ ക്ഷീണം  അവളുടെ  ശരീരത്തിലും  നിഴലിക്കാൻ  തുടങ്ങി , അമ്മ  അവളുടെ  ക്ഷീണം  തിരിച്ചറിഞ്ഞു , അവൾക്ക് ഉന്മേഷം  നല്കാൻ വെള്ളം  ഒഴിച്ച്  കൊടുത്തു , പക്ഷെ അവൾകിപ്പോൾ ആാ  വെള്ളം  തന്റെ  ശരീരത്തിലേക്ക്  വലിച്ചെടുക്കാനുള്ള  ശക്തിയില്ല , മനസ്സും  ശരീരവും ഒരു  പോലെ  മരവിച്ചു , അമ്മ  അവളെ  സുഖപ്പെടുത്താൻ  എന്തൊക്കെയോ  ചെയ്തു  പക്ഷെ  ഗുണം  ഒന്നും  ഉണ്ടായില്ല ,
അവൾ  മണ്ണിലേക്ക്  അലിഞ്ഞു  ചേർന്ന് , ആരോടും  ഒരു  പരിഭവവും  പറയാതെ , ഒടുവിൽ  അമ്മ  പൂജക്ക്  വേണ്ടി  അവളെ  നോക്കുമ്പോ  കാണുന്നില്ല , തന്റെ  സൂര്യ  കാന്തി  കരിഞ്ഞു ഇരിക്കുന്നു , പൂജക്ക്  വേണ്ടി  അവളെ  തേടിയ  കരങ്ങളിൽ  കരിയില  തുണ്ട്  പോൽ  അവൾ  വീണു  മയങ്ങി
ചില  മനുഷ്യ  മനസും  ഈ  സൂര്യ  കാന്തി  പോലെ  സ്നേഹത്തിനു  വേണ്ടി  കൊതിക്കുന്നു , ഒടുവിൽ  ആരുമറിയാതെ  ഒടുങ്ങുന്നു , അനാഥ  മന്തിരങ്ങളിലെ  കുട്ടികൾ  ഈ  സൂര്യ  കാന്തി  ചെടിയെ  പോലെയാണ് ,
ബാല്യത്തിൽ  സ്നേഹം  കൊതിക്കും , കിട്ടാതെ  വരുമ്പോൾ  അവർ  പ്രതിശേതം  പല   രൂപത്തില  പ്രകടമാക്കും  ,  ഒടുവിൽ  നാടിനു  തന്നെ  ഭീഷണി  യായി  മരുന്നു , ഒടുവിൽ  ജയിൽ  അഴിക്കുള്ളിൽ  അവരുടെ  ജന്മം  ഉരുകി  തീരുന്നു .
ബാല്യത്തിൽ  പരിപാലനം  നലയ്കുക, നാഥനുള്ളവർ  എന്നോ  അനധർ  എന്നോ